دیستمپر سگ
دیستمپر سگ یک بیماری ویروسی است که بر سیستم عصبی، روده‌ها و ریه‌های سگ اثر می‌گذارد.
این بیماری بسیار خطرناک است و بعد از هاری دومین بیماری کشنده است که سگها را تهدید می‌کند.
این ویروس واگیردار است و بین سگها انتقال می‌یابد و راه انتقال آن نیز از مدفوع و ادرار سگ مبتلا است.
همچنین این ویروس بر اثر تنفس سگ، در هوا نیز وجود دارد و دیگر سگها در صورت داشتن تماس نزدیک و مستقیم به آن مبتلا می‌شوند.
- گرمای محیط به راحتی می‌تواند باعث از بین رفتن این ویروس در محیط شود.
- اما در دماهای کمتر، مانند دماهای نزدیک به یخ‌زدگی، می‌تواند تا هفته‌ها زنده بماند.
- همچنین ضدعفونی‌کننده‌ها نیز، عاملی برای از بین بردن ویروس دیستمپر هستند.
- بنابراین اگر محل زندگی سگ به صورت مداوم، حتی با ضدعفونی‌کننده‌های معمولی نظافت شود، احتمال شیوع این بیماری خطرناک بسیار کاهش می‌یابد.
توله‌سگ‌هایی که سه تا شش ماهه هستند، بیشتر به این بیماری مبتلا می‌شوند.
حتی احتمال مرگ آن‌ها نیز نسبت به یک سگ بالغی که مبتلا شده است، بیشتر است.
به همین دلیل، سگها در این مورد واکسینه می‌شوند و واکسیناسیون باعث شده است که تعداد مرگ سگ‌هایی که به این بیماری مبتلا شده‌اند، کمتر شود.
لازم به ذکر است که این بیماری علاوه‌بر سگها سایر گوشتخواران سگ‌سان را نیز تهدید می‌کند.
عامل این بیماری ویروسی است که متعلق به خانواده پارامیکسوویریده است و متاسفانه هنوز درمانی برای آن پیدا نشده است
علائم
بیماری دیستمپر سگ علائم مختلفی دارد و سگی که به این بیماری مبتلا می‌شود،
با توجه به این که بیماری تا چه میزان در بدن او پیشرفت کرده است، طیفی از این علائم را تجربه می‌کند.
اصلی‌ترین راه انتقال این ویروس، از راه تنفس است.
زمانی که ویروس وارد بدن می‌شود، قبل هر چیزی بافت لنفاوی دستگاه تنفسی را درگیر می‌کند و در این قسمت و اپیتلیوم دستگاه ادراری GI تکثیر می‌شود.
به این صورت ویروس به طور کلی
- دستگاه تنفسی،
- بافت لنفاوی،
- سیستم عصبی مرکزی،
- دستگاه تناسلی
- و بینایی
حیوان را آلوده می‌کند.
بنابراین این بیماری دو مرحله علائم دارد:
مرحله اول
اولین علامتی که در سگ مبتلا به بیماری دیستمپر مشاهده می‌شود، ترشحات آبکی و چرکی از چشم حیوان است.
به دنبال این علامت، سگ دچار تب، ترشحات شفاف از بینی و کاهش اشتها می‌گردد.
علامت تب، معمولاً بین ۳ تا ۶ روز بعد از مبتلا شدن سگ ظهور پیدا می‌کند.
به طور کلی علائم اولیه ابتلای سگ به این ویروس،
- علائم ترشحات بینی،
- تب،
- ترشح چرکی از چشم،
- بی اشتهایی ،
- بی‌حالی،
- اسهال
- سرفه،
- استفراغ
- و پوسچولار
که به ندرت مشاهده می‌شود،
- درمانیت،
- التهاب مغز و نخاع،
- سفت شدن غیرمعمول مینای دندان
- و پنجه‌های پای حیوان هستند.
یکی دیگر از مشکلاتی که سگها را در زمان ابتلا به این بیماری تهدید می‌کند، عفونت باکتریایی ثانویه است.
ویروس دیستمپر، باعث ضعیف شدن سیستم ایمنی سگها می‌شود که این مورد باعث بروز عفونت‌های باکتریایی ثانویه می‌گردد.
عفونت‌های باکتریایی ثانویه، باعث ایجاد علائم در دستگاه گوارشی و تنفسی حیوان مانند
- اسهال،
- استفراغ،
- تنفس مشکل،
- ذات الریه
- و بروز تغییرات در میزان تنفس می‌شوند.
مرحله دوم
مرحلۀ دوم علائم بیماری دیستمپر در سگ زمانی مشاهده می‌شود که بیماری در بدن حیوان پیشرفت کرده باشد و به سیستم عصبی سگ حمله کرده باشد. در این صورت، سگ علائم عصبی پیدا می‌کند که این علائم می‌توانند برای صاحبان این سگها بسیار نگران‌کننده باشند.
این علائم عبارتند از:
- آتاکسی،
- افسردگی،
- ناتوانی در هماهنگ کردن عضلات با یکدیگر،
- حساسیت زیاد به محرک‌های حسی مثل درد و لمس،
- هیپرستزی،
- اسپاسم عضلات،
- میوکلونوس،
- فلج کامل یا جزئی،
- از دست دادن توانایی‌های حرکتی مانند دور زدن و توانایی‌های ذهنی،
- نیستاگموس که همان حرکات تکراری چشم است،
- تشنج،
- انقباض عضلات
- و افزایش حرکات جویدن
- و بزاق دهان.
این علائم در نهایت باعث مرگ سگ می‌شوند.
در سگ‌هایی که به این ویروس مبتلا شده‌اند، با توجه شدت پیشروی ویروس در بدن، برخی یا تمام این علائم مشاهده می‌شوند.
مورد دیگری که در مورد این بیماری باید حتما بدانید، این است که اغلب سگ‌هایی که به این بیماری مبتلا می‌شوند، می‌میرند و در صورت زنده ماندن نیز سیستم عصبی آن‌ها تا پایان عمرشان مشکل خواهد داشت.
پیشگیری
مطمئن‌ترین روش‌های پیشگیری، واکسینه‌کردن حیوان است.
واکسیناسیون از زمانی که توله‌سگ از شیر گرفته می‌شود، آغاز می‌گردد. اگر سگ مادر، خود واکسینه شده باشد، یا اینکه قبلا مبتلا به بیماری دیستمپر بوده و بهبود یافته است، می‌تواند از طریق شیری که به تولۀ خود می‌دهد، پادزهر ویروس دیستمپر را منتقل کند.
اما باید بدانید که این پادزهر، در بدن توله تنها برای چند هفته موثر است و می‌تواند او را از بیماری حفظ کند.
میزان پادزهری که از بدن مادر به بدن توله منتقل می‌شود، به میزان کلی پادزهر در بدن سگ مادر بستگی دارد.(منظور از پادزهر همان آنتی بادی‌است)
نکته مهم
نکته‌ای در این مورد وجود دارد و آن این است که تا زمانی که پادزهر منتقل شده از بدن مادر، در بدن توله وجود دارد، واکسیناسیون آن به خوبی انجام نمی‌شود.
در واقع این پادزهر باعث به وجود آمدن تداخل در عمل واکسینه شدن می‌شود. بنابراین توصیه می‌شود که تا زمانی که این پادزهر نیز در بدن توله وجود دارد، واکسن به بدن او تزریق نشود.
به طور متوسط، در سن شش هفتگی توله، پادزهر منتقل شده از بدن مادر، دیگر از بین رفته است و باید عمل واکسناسیون توله را انجام داد.
اگر توله‌ای در سن ۱۳ هفتگی خود واکسینه نشده باشد، احتمال ابتلا به بیماری دیستمپر سگ در او بسیار زیاد است.
بنابراین باید واکسیناسیون توله‌ها در سن ۶ یا ۷ هفتگی آن‌ها انجام شود.
همچنین این واکسیناسیون باید تا سن ۱۴ هفتگی توله سگ، هر دو تا سه هفته یکبار انجام شود و بعد از آن هم باید سالی یکبار حیوان واکسینه شود.
لازم است که تا زمانی که واکسیناسیون یک توله کامل نشده است، جدا از سگ‌های دیگر نگهداری شود.
برنامه واکسیناسیونی که توسط دامپزشک پیشنهاد شده است، بهترین راه پیشگیری از ابتلا به این بیماری، در توله سگها است.
