ایدز پرندگان / فساد پر / ایدز عروس هلندی / PBFD

فوق حاد
نوع فوق حاد ایدز پرندگان بیشتر در جوجه هایی که تازه از تخم بیرون آمده اند ایجاد می‌شود. علائم بالینی معمولا به علت عفونت های باکتریایی ثانویه و توکسین های آن ها در سیستم گردش خون، پنومونی تنفسی، عفونت در روده ها که ایجاد اسهال می‌کند و برگرداندن غذا از چینه دان به علت توقف حرکات دستگاه گوارش بوده که باعث کاهش وزن شدید و در نهایت مرگ می‌شود.
شناسایی عامل بیماری در صورت عدم نمونه گیری بافتی پس از مرگ مشکل بوده، زیرا پرنده پیش از آن که رشد نامتناسب پر های خود را بروز دهد از تلف می‌شود. علائم بالینی به سرعت بروز پیدا می‌کنند و پرنده مبتلا شده تنها چند ساعت پیش از مرگ خود دوام می‌آورد.

حاد
نوع حاد بیماری PBFD در پرندگانی جوانی که به تازگی شروع به در درآوردن می‌کنند، اتفاق می‌افتد. علائم بالینی این نوع از بیماری را معمولا در سنین ۲ ماه تا ۳ سالگی می‌توان یافت. این علائم ابتدا به صورت افسردگی چند روزه شروع شده و سپس شکل طبیعی پر ها از دست می‌رود و پرنده به صورت غیرطبیعی وارد مرحله پرریزی می‌شود. برخی از طوطی ها ممکن است یک الی دو هفته پس از بروز این علائم تلف شوند.

مزمن
نوع مزمن این بیماری معمولا در سنین بلوغ خود را نشان داده که حتی می‌تواند تا ۲۰ سالگی پرنده باشد. شیوه بروز علائم با رشد پر های غیرطبیعی بدون قرینگی بوده که بعد از هر پرریزی متوالی خود را نشان می‌دهند. این اتفاق ممکن است در اولین پرریزی پس از آلودگی تا ۶ ماه پس از آن باشد.
پر های کوتاه، چماقی شکل، با پیچش های غیرطبیعی در این پرندگان یافت می‌شود. چنین تغییراتی در صورتی بروز می‌یابند که پرنده بتواند مرحله حاد بیماری را با موفقیت پشت سر بگذارد. برخی از طوطی های آلوده در صورت تلف نشدن، ممکن است به کچلی مبتلا شوند. در صورت گذر زمان طولانی تر و پس از طی شدن مراحل تغییرات پر ها، عارضه های مختلفی در رشد منقار نیز بروز پیدا می‌کنند.
برخی از این پرندگان، می‌توانند ناقل بیماری باشند و تعدادی دیگر نیز در صورت سرکوب موفقیت آمیز آن، به ایمنی در مقابل این ویروس دست پیدا کنند که توانایی انتقال افقی ایمنی به جوجه های خود را نیز دارا خواهند بود.
پرندگان آلوده ممکن است تا سال ها پس از ابتلا به PBFD یا ایدز پرندگان زندگی کنند و تنها پس ابتلا به عفونت های ثانویه ویروسی، باکتریایی، قارچی و انگلی تلف شوند. اصلی ترین علائم ابتلا به نوع مزمن این بیماری شامل افسردگی، افزایش تعداد گلبول های سفید در خون، برگرداندن غذا، کاهش وزن شدید، اسهال، پنومونی تنفسی، از دست دادن پر ها، ضعف و مرگ هستند. به علت آسیب به سیستم ایمنی، ممکن است پرنده ماه ها یا سال ها پس از آلودگی و پیش از آن که تغییرات قابل توجه در پر ها قابل تشخیص شوند، از دست برود.